Vandaag stond ik bij de Albert Heijn klaar om mijn auto te parkeren. Voor mij reed iemand nét iets te voorzichtig het vak in, waardoor ik nog niet een metertje vooruit kon. Geen drama, hooguit drie seconden wachten. Maar het ventje naast mij dat wegreed, vond dat blijkbaar te lang duren. Hij zat al te gebaren alsof ik persoonlijk zijn internet had afgesloten. Ik deed mijn raam naar beneden en vroeg met een cynische lach (want ik hou wel van zo nu en dan een potje rellen): “Waarom zo boos?”
En wat kwam er terug?
“Dikzak.”
Serieus? Dat was zijn hele arsenaal? Geen uitleg, geen creatieve comeback, gewoon de meest uitgekauwde belediging ooit. Alsof zijn hersenen in paniek sloegen en dachten: “Snel, iets roepen! Pak het standaardpakket: schelden op gewicht!” Zijn piepstemmetje waarop ik vroeg of zijn balletjes wel ingedaald waren daargelaten...
Laat ik eerlijk zijn: ik ben totaal niet onzeker over mijn lijf. Ik ben van nature wat voller en ik vind een slanker figuur nog altijd mooier. Dus nee, ik ben ook niet zo iemand die de “dikke mensen moeten hun dikheid omarmen”-beweging staat toe te juichen. Het is en blijft ongezond. Iedereen mag ook vinden wat hij mooi vindt, en voor mij is dat slanker. Maar ik ga er niet obsessief mee bezig zijn of mezelf erdoor laten definiëren.
Dus als iemand “dikzak” roept, raakt me dat niet. Het enige wat ik denk is: dít is je beste poging? Kom op zeg. Het scheldwoord is lui. Net zo lui als de gemiddelde dikzak, uitzonderingen daargelaten.
En toch: ik weet dat dit soort opmerkingen bij veel mensen wél hard binnenkomen. En dat is verdrietig, want het zegt uiteindelijk niks over degene die het hoort, maar alles over degene die het roept.
Als je me écht zou willen raken, had ik liever gehoord dat ik een spirituele sektelijder ben die zelfs edelstenen een burn-out bezorgt. Dát is tenminste creatief, daar kan ik nog om lachen ook. Dus mijn oproep: laten we stoppen met saaie clichés als “dikzak.” Niet omdat ze kwetsend kunnen zijn, maar omdat ze vooral zo tergend inspiratieloos zijn. En aan iedereen die het toch nog eens overkomt: maak je er niet zo dik over.
Want eerlijk? Als dit het beste is wat iemand vandaag uit z’n mond krijgt, dan is z’n binnenwereld waarschijnlijk net zo leeg als de schappen van de Bonusaanbiedingen. Ik besteed mijn energie liever aan kaarslicht, warme geuren, edelstenen en blogjes die mij voeden, in plaats van woorden die niets toevoegen.